Καλώς ήλθατε στο ιστολόγιό μου. Το ονόμασα Βασίλι που είναι το όνομα του χωριού μου. Εκεί γεννήθηκα∙ εκεί είδα το πρώτο φως∙ εκεί ανακάλυψα σιγά σιγά τον κόσμο∙ μια φορά είχα ανέβει σ΄ένα ψηλό κυπαρίσσι της αυλής και είδα τη θάλασσα∙ τη θάλασσα του νότου, τρία μίλια μακριά. Τι εμπειρία! Ήταν σαν να είχα ανακαλύψει την Αμερική. Από εκείνη την ημέρα μου άρεσε να ανεβαίνω στα δέντρα της αυλής. Είχαμε μια πανύψηλη μαυρομάτα -τη λέγαμε γιασεμί γιατί τα μωβ λουλουδάκια της είχαν ένα εξαίσιο άρωμα- και στα πιο ψηλά κλαδιά είχα κατασκευάσει μια πλατφόρμα, έστρωσα μια κουρελού και ξάπλωνα εκεί με τις ώρες και διάβαζα κλασσικά εικονογραφημένα και άλλα βιβλία. Αυτά όμως, θα τα πούμε αναλυτικά αργότερα. Έτσι καθώς ήμουνα κρυμμένος εκεί γλίτωνα και από κάμποσες δουλειές.
Τώρα, όλο και πιο συχνά η σκέψη μου ταξιδεύει προς τα εκεί και νιώθω σαν το κόκκινο ψαράκι του ιστολογίου μου. (Θα το δείτε στην αρχική σελίδα, στη στήλη δεξιά, και μη ξεχνάτε να το ταΐζετε κάνοντας κλικ με το mouse). Είναι, λοιπόν, σαν να με έχουν κλεισμένο σε μια γυάλα και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Τριγυρνώ δεξιά αριστερά σαν το ψαράκι και με πνίγει το παράπονο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να πάω εκεί, ή ότι θα με αναγκάσουν να δείξω ταυτότητα. Είναι γιατί δεν έχει κανένα νόημα η μετάβαση. Διατηρώ στη μνήμη μου μια εικόνα ακέραιη που δεν της λείπει ούτε ένα τόσο δα χαλικάκι. Μπορώ να ξεκινήσω από τα προπύλαια του Γυμνασίου Αμμοχώστου, να διατρέξω όλα τα χωριά και να πάω κατευθείαν στο σπίτι μου. Μπορώ να ζωγραφίσω όλα τα σπίτια του χωριού, όπως φαίνονται από τους δρόμους του, χωρίς λάθος. Μπορώ να σημειώσω σ΄ένα χάρτη όλα τα χαρακτηριστικά δέντρα του χωριού, τους ευκαλύπτους, τις χαρουπιές, τα κυπαρίσσια... Μπορώ να σου πω ... μπορώ να ... μπορώ ...
